Boek Het verdriet van Koerdistan

Samenvatting

In het Westen heerst de misvatting dat Israël gehaat zou zijn bij alle omliggende landen. Het is nagenoeg onbekend dat dit niet opgaat voor de bewoners van Koerdistan, de Koerden. Die zien in de Joden en de staat Israël een navolgenswaard voorbeeld, niet alleen hoe een volk uit diep lijden kan komen tot de uitroeping van een eigen nationale staat, maar ook tot een staat met een democratisch bestel. Want dit laatste is wat de Koerden nastreven en ook verwezenlijken zodra zij een autonome status hebben verworven. De bevolking van Iraaks Koerdistan leeft in een democratie met een voor alle burgers geldende rechtsorde, iets wat van de Koerden in Iran, Syrië en Turkije bepaald niet kan worden gezegd.

Dezen worden, net als nog niet zo lang geleden de Joden in Europa, in deze landen vervolgd en gedood met als enige reden dat zij Koerden zijn. De Koerden willen, in navolging van Israël, een vrije en democratische staat.

Waarom ik dit Ten geleide heb geschreven is omdat in de bergen van die delen van Koerdistan die nog onder deze dictaturen vallen recruten van de Koerdische verzetsstrijd(st)ers, de Peshmerga’s – want net als in Israël dienen ook meisjes en vrouwen in het leger van hun vaderland – de gelegenheid krijgen om hun eigen godsdiensten te belijden. (Koerdistan kent onder meer zoroastrische, joodse, christelijke en islamitische gelovigen). Geen extreem-islamitische godsdienstterreur is het Koerdische volk eigen, dat weer net als de Joden met hun profeten, weet dat zijn levensfilosofie wortelt in de leefregels van de wijze Zoroaster.

De lijdensweg van de Koerden heeft al te lang geduurd.

Het verdriet van Koerdistan eindigt met de laatste woorden van het Koerdische volkslied:

‘Koerden leven, Koerden leven.

Hun vlag zal nooit vallen’.